چالش‌های نوشتنی؛ ۱۰ داستان کوتاه.

همیشه ایده‌های یهویی می‌تونن به داستان کوتاه‌های خوبی تبدیل بشن؛ و بعضی از این داستان کوتاه‌ها می‌تونن بعدا به داستان‌های بلند قوی‌ای تبدیل بشن.

ماجرا اینه که کمی بعد از تموم کردن داستانم، یه داستان جدید داشتم واسه‌ی بلندنوشتن. اما این‌چندروز هرقدر سعی کردم پیش ببرمش، نتونستم.

مدام ذهنم می‌رفت سمت داستان قبلی. موقع شروع به این فکر می‌کردم که چقدر اون‌یکی رو تکون‌دهنده شروع کردم. موقع نوشتن فصل اول فکر می‌کردم چقدر اون‌یکی مرموزتر به نظر می‌رسید و ... 

خلاصه که نتونستم بذارمش یه گوشه و تمرکز کنم.

برای همین تصمیم گرفتم یکم دیگه صبر کنم تا دلتنگی و وابستگی به اون فضا و شخصیت‌ها ته‌نشین بشه. به نظرم در این مدت، نوشتن داستان‌های کوتاه می‌تونه کمک کنه آروم‌آروم برم طرف روایت‌های جدید.

درنهایت احتمالا یه یادداشت خداحافظی با شخصیت‌های داستان قبلی بنویسم و برم سراغ یک پروژه‌ی بلند دیگه.

 

حالا، شما هم اگر چنین‌چیزی رو تجربه می‌کنید، یا می‌خواید هرروز کمی بیشتر بنویسید، یا به دنبال ایده‌های بسته‌بندی‌شده واسه روز مبادا می‌گردید، این چالش رو با من شروع کنید.

هرروز نوشتن یک داستان کوتاه. می‌تونیم تا ده روز پیش بریم، شاید در پایان ترغیب شدیم ده روز دیگه هم ادامه بدیم.

 

می‌تونید نوشته‌هاتون رو همینجا برام بفرستید یا اگر داخل وبلاگتون می‌نویسید، خوشحال می‌شم من هم بخونمشون.

⭐️

چالش نوشتن روزانه(خرداد: خلاقیت).

این از روزی شروع شد که یه عالمه وقت تلف کردم، در عین اینکه هم درس خوندم هم کتاب خوندم، هم سریال دیدم و با این حال هیچ کار دیگه‌ای نداشتم جز اسکرول‌کردن و چرخیدن توی گوشی‌م.

اینکه هیچ‌چیز مشخصی برای نوشتن نداشتم کلافه‌م کرد. همیشه از این وضعیت متنفرم.

 تصمیم گرفتم نوشتن ماهانه رو دوباره شروع کنم. هرروز نوشتن درباره‌ی یک موضوع.

خواستم کمی این رو گسترش بدم و با توسعه فردی ترکیبش کنم. این شد که، یه لیست برای خرداد آماده کردم با موضوع خلاقیت.

ماه‌های بعدی از موضوعات دیگه‌ای می‌نویسیم.

حالا، دعوت‌تون می‌کنم به این چالش. می‌تونید شما هم همراه من انجامش بدید و همینجا زیر این پست نوشته‌هاتونو بذارید.

(این پست هرروز بروزرسانی میشه.)

حق نوشتن(04/1/16).

کتابی از جولیا کامرون؛ درباره‌ی نوشتن. شاید با دیدن این مطلب ترغیب شوید آن را بخوانید که خالی از لطف نیست.

 

خلاصه‌ی کتاب:

نوشتن، فقط عملی در انحصار نویسندگان بزرگ نیست. اصلا نویسنده به چه معناست؟

نویسنده یعنی کسی که می‌نویسد. همین. 

همه‌ی ما می‌توانیم نویسنده باشیم. همه‌ی ما حق داریم بنویسیم.

برای نوشتن چند نکته‌ی ساده وجود دارد:

یک- منتظر خلق و خوی مناسب نباشید تا روزی سراغتان بیاید. با نوشتن مانند نفس کشیدن برخورد کنید.

دو- با صفحه راحت باشید. این‌گونه بهتر می‌نویسید.

سه- از همان‌جایی که هستید شروع کنید. نیازی به تجمل یا درست کردن چیزی نیست.

لحظات کوتاه=ایده‌های بزرگ.

سوال: یه عالمه ایده‌های قشنگ برای نوشتن از کجا بیارم؟ 

جواب: از زندگیت.

 

 

شاید شما هم مثل من گاهی متعجب می‌شوید که بعضی هنرمندها چطور آن‌همه کتاب نوشته‌اند، شعر گفته‌اند، داستان بافته‌اند، نقاشی خلق کرده‌اند، موسیقی ساخته اند و و و. 

چگونه می‌شود این حجم از ایده را در مغز پروراند.

می‌دانید که، ما نمی‌توانیم ایده بسازیم. نمی‌توانیم بنشینیم و تصمیم بگیریم یک ایده‌ی جدید داشته باشیم، همین حالا!

نه. اینطوری کار نمی‌کند. 

ایده‌ها به ما الهام می‌شوند. خیلی ناگهانی، حتی شاید در جای نادرست، یک‌دفعه مانند یک جرقه ظاهر می‌شوند. (و متاسفانه بیشترشان هم یک‌دفعه ناپدید می‌شوند.)

می‌بینید که درواقع کار زیادی از دست‌مان بر نمی‌آید، جز یک چیز. آن هم اینکه سنسور گیرنده مغزمان را قوی‌تر کنیم. در این صورت زودتر الهامات را دریافت می‌کنیم و در نتیجه ایده‌های بیشتری برای خلق‌کردن در اختیار داریم.

خب، حالا چطور می‌شود آن سنسور را قوی‌تر کرد؟ ساده است. 

چرا نویسندگان می نویسند؟

سوال: چرا نویسندگان می نویسند؟

چرا شما می نویسید؟

و

چرا به عنوان یک مخاطب کتاب می خوانید؟

(جوابشان را زیر همین پست بنویسید.)

 

هرکس به نوبه ی خود دلیلی شخصی برای نوشتن دارد. اگر از من بپرسید، می گویم: 

چون نوشتن پناهگاهی برایم به وجود می آورد تا بدون خودسانسوری یا ترس از قضاوت شدن، پهن شوم روی کاغذ. بنویسم از خودم که گاهی مانند یک غریبه به نظر می رسد، چیزهایی که به زبان آوردنشان وقت هایی سخت و دور از توان است.

چون نوشتن یکی از پیوندهای اتصالم به زندگی است. یک پیوند سخت و محکم.

چون نوشتن باعث می شود در جهانی درونی قدم بگذارم که نمود جاودانگی در آن وجود دارد.

 

به طور کلی، نویسنده می نویسد تا روحیات و درونیات خود را به دیگران نشان دهد. منتشر کردن نوشته ها یعنی به نمایش گذاشتن بی چون و چرای جهان درون.

ما خودمان را می نویسیم.

داستان آیینه ای است که من را ارائه می دهد.

 

و کتاب ها.

آن ها دنیایی دیگر در اختیار خواننده قرار می دهند. دنیای وسیع از تجربیاتی که شاید هرگز خودمان با آن ها مواجه نشویم؛ اما با خواندن داستان ها این امکان برایمان به وجود می آید که با شخصیتی همراه شویم. در میان جاده ی پر پیچ و خم زندگی اش با او برانیم و از اشتباهاتش درس بگیریم.

 

#سه

پست های مرتبط: 1 ، 2 

 

شما درحال خواندن دفتر خاطرات من هستید. نمی دانم این جمله ی خوبی برای شروع است یا نه؛ نمی دانم اصلا قرار است کسی آن ها را بخواند یا نه؛ اما می نویسم تا کاری کرده باشم. تنها خواسته ام این است که کسی غیر از من هم داستان او را بداند. حتی اگر آن شخص دیگر، صفحات یک دفتر باشند.

می روم سراغ اصل مطلب. 

همه چیز از زمانی شروع شد که انتخاب رشته کردم. درباره ی سختی ها و مخالفت های شدید مادرم چیزی نمی نویسم، نمی خواهم از موضوع اصلی منحرف شوم. فقط بگویم که توانستم در جنگ با او به پیروزی برسم و بدون کشته و زخمی، رشته ی مورد علاقه ام را انتخاب کنم. هنر.

 

این، داستان وقتی است که وارد هنرستان عجیب و غریب پایین شهر شدم. جایی که واقعا دست کم گرفته شده بود و آن قدرها هم بد نبود. از همان اول، می دانستم فرکانس عجیبی در فضا چرخ می خورد. فرکانسی ضعیف و غیرعادی. می توانستم از هاله ی آن حس کنم که چیزی خلاف جریان وجود دارد. منظورم جریان آرام و یکنواخت آدم هاست. 

از همان اول فهمیدم که روحی سرگردان در آن هنرستان زندگی می کند.

راهکار طلایی برای رهایی از منتقد درون

تا به حال برایتان اتفاق افتاده است که با تمام وجود بخواهید کاری را انجام دهید، اما پس از فکر کردن زیاد، از انجامش منصرف شوید؟

یا مدام به این فکر کنید که چقدر بی استعداد هستید و توانایی انجام کاری بخصوص را ندارید؟

یا تمرین کاری که می دانید واقعا برایتان سودبخش است را عقب بیندازید؟

باید بگویم همه اش زیر سر یک نفر است؛ 

منتقد درون.

او به طور پیوسته در حال منازعه با شماست، و شما نیز به طور پیوسته درحال منازعه با او. او مدام شما را به عقب می راند. در گوشتان زمزمه می کند که نمی توانی، عرضه اش را نداری، برای این کار ساخته نشده ای، استعدادش را نداری و ... . 

متاسفانه بیشتر اوقات تسلیم حرف هایش می شویم. این کار، عواقب زیادی برایمان دارد.

از ژانر ترسناک چه خبر؟

 

بازهم چهارشنبه بود و داستان من و گلدان‌ سرامیکی. 

 

همانطور که می‌دانید ترس عنصر اصلی این ژانر است. فضای آن آکنده از تاریکی، سکوت دلهره‌آور، جیغ‌های وحشیانه، ساختمان‌های متروکه، پوسیدگی و نم‌زدگی، سیاهی و ... است. 

هنگامی که درحال نوشتن داستانی در این موضوع هستید، باید هیجان‌تان را کنترل کنید؛ با ملایمت جلو بروید و در برابر نوشتن برق‌آسا و تمام‌کردن سریعِ صحنه‌های گوناگون مقاومت کنید. 

و در عین حال، حواستان باشد که توصیفات کُند و بیش از حد طولانی نشوند. 

اگر به نوشتن در این ژانر علاقه دارید، انداختن نیم‌نگاهی به ایده‌های زیر خالی از لطف نیست:

زندگی با دفترچه یادداشت

هیچگاه دفترچه یادداشت هایتان را دست کم نگیرید. آن ها در هر شکل و اندازه ای که باشند، می توانند برایتان معجزه بیافرینند. 

 

در ابتدا بگویم که این پست را با نقل قول هایی از کتاب بنویس تا اتفاق بیفتد اثر هنریت کلاوسر می نویسم. اگر به یکی از آن ها برخوردید، بدانید که تکه های این کتاب هستند. 

شاید برایتان جالب باشد که چیزهایی درباره ی شبکه فعال کننده مغز بدانید؛ چیزی که باعث می شود همیشه دفترچه یادداشت همراهتان از ایده های ریز و درشت پر شود. 

چالش-آیین نوشتن

این پست را با خلاصه صحبت های عماد مرتضوی شروع می کنم: خود فرایند نوشتن مهم تر است تا مسئله فرم و چطور نوشتن. قبل از یادگیری قوانین داستان نویسی، باید با نوشتن اخت شوید و آن را وارد زندگی روزمره تان کنید. یک آیین و مراسم برای اخت شدن با نوشتن کارساز است. (+)

بعد از خواندن مقاله لینک شده ی بالا، تصمیم گرفتم یک مراسم برای نوشتن بسازم. چیزی که هم برای آغاز کارهای روزمره انگیزه ام باشد و هم راهی برای پیشبرد مهارت های نوشتن. 

اسمش را گذاشتم نوشتن برای نوشتن.

بگذارید درباره ی چگونگی اش توضیح دهم. در کتاب Writing Without Teachers اثر Peter Elbow، مفهومی بیان شده است تحت عنوان Automatic Writing به معنی نوشتن خودکار. باید جایی را برای نوشتن انتخاب کنید و آزادانه بنویسید. هرچه به ذهنتان می رسد را روی کاغذ بیاورید. اگر چیزی به ذهنتان نمی رسد، همین موضوع را بنویسید. دستتان از روی کاغذ نیوفتد؛ بی وقفه بنویسید طوری که مچتان درد بگیرد. در حد ۵ دقیقه کافی است. 

در نگاه اول، نوشته تان کاملا خزعبل به نظر می رسد، اما هنگامی که ۷-۸ بار آن را تکرار کنید، می توانید ایده هایی بیابید که لایق بررسی کردن و بسط دادن هستند. 

حال، چالش ما نیز بی تفاوت نسبت به نوشتن خودکار نیست. تنها فرقش این است که باید در باب موضوعی خاص بنویسیم. سخت‌گیر نباشید، بگذارید هرچیزی که آن لحظه به ذهنتان می آید به عنوان موضوع انتخاب شود. 

این را فراموش نکنید که با دست و روی کاغذ بنویسید. و اینکه نباید وقت زیادی را صرف آن کنید. ۲۰ تا ۳۰ دقیقه کفایت می کند. 

چرا انجام این چالش مفید است؟ 

۱- طلسم ننوشتن و نداشتنِ ایده را می شکنید.

۲- با تندنویسی سرعت مغز و دستتان را یکی می کنید.

۳- می توانید ایده های زیادی را با نوشتن، از مغزتان خارج کنید.

۴- به ناخودآگاهتان دست می یابید. 

 

دوستم را به عنوان اولین نفر به این چالش دعوت کردم؛ شما را نیز به آن دعوت می کنم. 

تجربه تان از این نوع نوشتن را برایم کامنت کنید. ؛)