چالش نوشتن روزانه(شهریور:خودآگاهی).

پست‌های مرتبط: نوشتن برای خرداد ، تیر ، مرداد.

⭐️

1. امروز چه احساساتی داشتم؟ چرا؟

2. یک ویژگی مثبت از خودم.

3. چه چیزی امروز مرا خوشحال کرد؟

4. یک موقعیت که در آن واکنش عاطفی شدیدی داشتم.

5. چه چیزی در مورد خودم دوست ندارم؟ چرا؟

6. در چه شرایطی بیشترین آرامش را احساس می‌کنم؟

7. سه باور یا تفکر منفی که اغلب درباره خودم دارم؟

8. چه چیزهایی باعث استرس من می‌شوند؟

9. یک خاطره که باعث شده خودم را بهتر بشناسم.

10. امروز به چه چیزهایی سپاسگزار بودم؟

ایده‌ی اشتراکی: همه‌چیز فروشیِ شوم.

مغازه‌ای توی یک شهر کوچیک که همه‌چیز داره. بهش میگن "همه‌چیز فروشی" چون دقیقا نمی‌دونن اسمش باید چی باشه.

هرکسی پا می‌ذاره به اون مغازه، چیزی رو می‌خره که قراره بهش آسیب بزنه. بدون اینکه بخواد یا بدونه.

راز این مغازه چیه؟ یه‌جور جادوی شرور داخلش در جریانه؟ ارتباطش با فروشنده چیه؟ چرا خریدکردن از اونجا بدبختی به بار میاره؟

 

ادامه‌ش با شما⭐️.

می‌تونید برام ایمیل کنید و اگه مایل بودید در ادامه‌ی این پست بذارمش.

(آدرس ایمیل داخل بخش درباره‌ی من*)

چالش نوشتن روزانه(مرداد: ذهن‌آگاهی).

پست‌های مرتبط: نوشتن برای خرداد ، تیر.

⭐️

- روز اول: امروز چه لحظه‌ای بیشترین حس حضور در لحظه رو داشتی؟  

- روز دوم: وقتی حواست پرت می‌شه، معمولاً کجا می‌ره؟ بنویس. 

- روز سوم: توصیف یه لحظه ساده که توش خوشحال بودی، بدون دلیل خاص. 

- روز چهارم: درباره صدایی که الان اطرافت هست، بنویس.

- روز پنجم: یه نفس عمیق بکش، و توصیف کن چه احساسی داری.

- روز ششم: چه چیزهایی باعث می‌شن ذهن‌ت شلوغ شه؟  

- روز هفتم: یه اتفاق کوچیک امروز که متوجه‌ش شدی چون آگاه بودی.

- روز هشتم: درباره خوردن یه وعده غذا با توجه کامل بنویس.

- روز نهم: خاطره‌ای از بودن کامل در لحظه.

- روز دهم: امروز بدن‌ت چه حسی داره؟ یه اسکن ذهنی بنویس.

نوشتن و انتشار.

یکی از موثرترین شیوه‌های نویسنده شدن، نوشتن و انتشار است. بنویسید و منتشر کنید.

مهم نیست حتی اگر فقط یک نفر به نوشته‌هایتان اهمیت می‌دهد و آن‌ها را می‌خواند. برای همان یک‌نفر بنویسید.

حتی اگر همان یک‌نفر هم نبود، برای رشد خودتان و نویسنده‌ی درونتان بنویسید.

مطمئن باشید بالاخره کسی پیدا می‌شود که اهمیت بدهد. فقط بنویسید و جایی منتشر کنید.

انتشار باعث می‌شود:

۱- همیشه به دنبال ایده برای نوشتن بگردید. 

۲- مخاطب‌تان را پیدا کنید.

۳- دستتان از قلم نیوفتد. 

۴- اعتماد بنفس بیشتری در نوشتن داشته باشید.

داستان کوتاه بنویسید. مقاله بنویسید. شرح حال. روزنگار. و بعد منتشر کنید. مهم نیست چگونه یا چقدر می‌نویسید. فقط بنویسید و کوچک‌ترین ایده‌ها را هم هدر ندهید.

نوشته‌های مزخرفتان را پاک نکنید. بگذارید خواننده‌هایتان ببینند که زمانی چقدر بد نوشته‌اید و حالا چطور قلم را دور انگشت‌تان می‌چرخانید. 

شاید هم الهام‌بخش دیگران شدید.

راه‌اندازی یک وبلاگ یا یک کانال در فضای مجازی می‌تواند اولین قدم برای یک مسیر ماجراجویانه باشد.

 

 

چالش نوشتن روزانه(تیر: خودآگاهی).

پست مرتبط: نوشتن برای خرداد.

⭐️

- روز اول: اگه قرار بود از روی شخصیت تو یه کرکتر انیمیشن ساخته بشه، اون کرکتر چه ویژگی‌ها، اخلاقیات، قدرت‌ها و... داشت؟

- روز دوم: درمورد قوی‌ترین احساسی که توی وجودت داری بنویس و معرفی‌ش کن. بگو چطوری باهاش کنار میای؟

- روز سوم: خودت رو در پنج کلمه خلاصه کن و توصیف کن چرا هر کلمه بخشی از تو رو به تصویر می‌کشه؟

- روز چهارم: خودت رو از چشم کسی که تو رو برای اولین‌بار می‌بینه توصیف کن.

- روز پنجم: توی یه خیابون خلوت، پشت تلفن عمومی کسی منتظرته. اون نه حرف می‌زنه نه واکنشی نشون میده، فقط به حرفات گوش می‌کنه. تو باید باهاش صحبت کنی. بهش چی می‌گی؟

- روز ششم: درمورد "من‌های درونی" ات بنویس.

- روز هفتم: تو با نسخه‌ی پنج‌سال قبلت ارتباط گرفتی و فرصتت محدوده. بهش چی می‌گی؟

چالش‌های نوشتنی؛ ۱۰ داستان کوتاه.

همیشه ایده‌های یهویی می‌تونن به داستان کوتاه‌های خوبی تبدیل بشن؛ و بعضی از این داستان کوتاه‌ها می‌تونن بعدا به داستان‌های بلند قوی‌ای تبدیل بشن.

ماجرا اینه که کمی بعد از تموم کردن داستانم، یه داستان جدید داشتم واسه‌ی بلندنوشتن. اما این‌چندروز هرقدر سعی کردم پیش ببرمش، نتونستم.

مدام ذهنم می‌رفت سمت داستان قبلی. موقع شروع به این فکر می‌کردم که چقدر اون‌یکی رو تکون‌دهنده شروع کردم. موقع نوشتن فصل اول فکر می‌کردم چقدر اون‌یکی مرموزتر به نظر می‌رسید و ... 

خلاصه که نتونستم بذارمش یه گوشه و تمرکز کنم.

برای همین تصمیم گرفتم یکم دیگه صبر کنم تا دلتنگی و وابستگی به اون فضا و شخصیت‌ها ته‌نشین بشه. به نظرم در این مدت، نوشتن داستان‌های کوتاه می‌تونه کمک کنه آروم‌آروم برم طرف روایت‌های جدید.

درنهایت احتمالا یه یادداشت خداحافظی با شخصیت‌های داستان قبلی بنویسم و برم سراغ یک پروژه‌ی بلند دیگه.

 

حالا، شما هم اگر چنین‌چیزی رو تجربه می‌کنید، یا می‌خواید هرروز کمی بیشتر بنویسید، یا به دنبال ایده‌های بسته‌بندی‌شده واسه روز مبادا می‌گردید، این چالش رو با من شروع کنید.

هرروز نوشتن یک داستان کوتاه. می‌تونیم تا ده روز پیش بریم، شاید در پایان ترغیب شدیم ده روز دیگه هم ادامه بدیم.

 

می‌تونید نوشته‌هاتون رو همینجا برام بفرستید یا اگر داخل وبلاگتون می‌نویسید، خوشحال می‌شم من هم بخونمشون.

⭐️

چالش نوشتن روزانه(خرداد: خلاقیت).

این از روزی شروع شد که یه عالمه وقت تلف کردم، در عین اینکه هم درس خوندم هم کتاب خوندم، هم سریال دیدم و با این حال هیچ کار دیگه‌ای نداشتم جز اسکرول‌کردن و چرخیدن توی گوشی‌م.

اینکه هیچ‌چیز مشخصی برای نوشتن نداشتم کلافه‌م کرد. همیشه از این وضعیت متنفرم.

 تصمیم گرفتم نوشتن ماهانه رو دوباره شروع کنم. هرروز نوشتن درباره‌ی یک موضوع.

خواستم کمی این رو گسترش بدم و با توسعه فردی ترکیبش کنم. این شد که، یه لیست برای خرداد آماده کردم با موضوع خلاقیت.

ماه‌های بعدی از موضوعات دیگه‌ای می‌نویسیم.

حالا، دعوت‌تون می‌کنم به این چالش. می‌تونید شما هم همراه من انجامش بدید و همینجا زیر این پست نوشته‌هاتونو بذارید.

(این پست هرروز بروزرسانی میشه.)

حق نوشتن(04/1/16).

کتابی از جولیا کامرون؛ درباره‌ی نوشتن. شاید با دیدن این مطلب ترغیب شوید آن را بخوانید که خالی از لطف نیست.

 

خلاصه‌ی کتاب:

نوشتن، فقط عملی در انحصار نویسندگان بزرگ نیست. اصلا نویسنده به چه معناست؟

نویسنده یعنی کسی که می‌نویسد. همین. 

همه‌ی ما می‌توانیم نویسنده باشیم. همه‌ی ما حق داریم بنویسیم.

برای نوشتن چند نکته‌ی ساده وجود دارد:

یک- منتظر خلق و خوی مناسب نباشید تا روزی سراغتان بیاید. با نوشتن مانند نفس کشیدن برخورد کنید.

دو- با صفحه راحت باشید. این‌گونه بهتر می‌نویسید.

سه- از همان‌جایی که هستید شروع کنید. نیازی به تجمل یا درست کردن چیزی نیست.

لحظات کوتاه=ایده‌های بزرگ.

سوال: یه عالمه ایده‌های قشنگ برای نوشتن از کجا بیارم؟ 

جواب: از زندگیت.

 

 

شاید شما هم مثل من گاهی متعجب می‌شوید که بعضی هنرمندها چطور آن‌همه کتاب نوشته‌اند، شعر گفته‌اند، داستان بافته‌اند، نقاشی خلق کرده‌اند، موسیقی ساخته اند و و و. 

چگونه می‌شود این حجم از ایده را در مغز پروراند.

می‌دانید که، ما نمی‌توانیم ایده بسازیم. نمی‌توانیم بنشینیم و تصمیم بگیریم یک ایده‌ی جدید داشته باشیم، همین حالا!

نه. اینطوری کار نمی‌کند. 

ایده‌ها به ما الهام می‌شوند. خیلی ناگهانی، حتی شاید در جای نادرست، یک‌دفعه مانند یک جرقه ظاهر می‌شوند. (و متاسفانه بیشترشان هم یک‌دفعه ناپدید می‌شوند.)

می‌بینید که درواقع کار زیادی از دست‌مان بر نمی‌آید، جز یک چیز. آن هم اینکه سنسور گیرنده مغزمان را قوی‌تر کنیم. در این صورت زودتر الهامات را دریافت می‌کنیم و در نتیجه ایده‌های بیشتری برای خلق‌کردن در اختیار داریم.

خب، حالا چطور می‌شود آن سنسور را قوی‌تر کرد؟ ساده است. 

چرا نویسندگان می نویسند؟

سوال: چرا نویسندگان می نویسند؟

چرا شما می نویسید؟

و

چرا به عنوان یک مخاطب کتاب می خوانید؟

(جوابشان را زیر همین پست بنویسید.)

 

هرکس به نوبه ی خود دلیلی شخصی برای نوشتن دارد. اگر از من بپرسید، می گویم: 

چون نوشتن پناهگاهی برایم به وجود می آورد تا بدون خودسانسوری یا ترس از قضاوت شدن، پهن شوم روی کاغذ. بنویسم از خودم که گاهی مانند یک غریبه به نظر می رسد، چیزهایی که به زبان آوردنشان وقت هایی سخت و دور از توان است.

چون نوشتن یکی از پیوندهای اتصالم به زندگی است. یک پیوند سخت و محکم.

چون نوشتن باعث می شود در جهانی درونی قدم بگذارم که نمود جاودانگی در آن وجود دارد.

 

به طور کلی، نویسنده می نویسد تا روحیات و درونیات خود را به دیگران نشان دهد. منتشر کردن نوشته ها یعنی به نمایش گذاشتن بی چون و چرای جهان درون.

ما خودمان را می نویسیم.

داستان آیینه ای است که من را ارائه می دهد.

 

و کتاب ها.

آن ها دنیایی دیگر در اختیار خواننده قرار می دهند. دنیای وسیع از تجربیاتی که شاید هرگز خودمان با آن ها مواجه نشویم؛ اما با خواندن داستان ها این امکان برایمان به وجود می آید که با شخصیتی همراه شویم. در میان جاده ی پر پیچ و خم زندگی اش با او برانیم و از اشتباهاتش درس بگیریم.