#یک

شما درحال خواندن اولین پست از مجموعه پست های هشتگی هستید. 

این مجموعه صرفا مختص داستان های کوتاهی است که از ایده های جرقه ای ام نشئت می گیرند؛  فقط و فقط با اشتیاقی دردناک ساخته شده اند. (این جمله آخر را از سه گانه موردعلاقه ام نوشته کورنلیا فونکه، کش رفتم و خوشحالم که آن را داخل یکی از پست هایم جا دادم! (البته با اندکی تغییر.))

 

مجموعه ی «داستان هایی برای کابوس دیدن» : داستان اول: مادر تاریکی.

در روزگاران بسیار دور، در یک روستای کوچک و دورافتاده، زمانی که روح تمام آدم هایش با جادو عجیبن شده بود، زنی نیکوکار بنام مارگارت همراه با پسر کوچکش در آن زندگی می کرد. 

هنر ظریف بیخیالی(03/5/18)

این کتاب را اواخر مرداد تمام کردم. اگر بخواهم چیزی درباره اش بگویم اینکه، نثر روان و خودمانی ای داشت. باعث می شد خیلی زود بتوانم با آن احساس راحتی بکنم. قلم مارک منسن، حسابی به روحتان نفوذ می کند و نمی گذارد حوصله تان از خواندن سر برود. 

و در کل محتوایش در این جمله خلاصه می شود: باید چیزهای کم اهمیت و سطحی را از زندگی مان حذف کنیم و به جای آن، به چیزهای بااهمیت، اهمیت دهیم. 

پیشنهادم این است که اگر می خواهید برای بار اول دست به خواندن یک کتاب روانشناسی بزنید، این کتاب، گزینه خوبی است.

خلاصه کتاب: 

تمرین-هنگامی که ایده ها سرازیر می شوند!

 

نویسنده مانند یک نانوا عمل می کند. همون طور که نانوا از یک تکه خمیر خام، نان به وجود می آورد، او نیز از یک ایده خام و کوچک، داستانی شگفت آور می سازد.

نانوا باید آنقدر خمیرش را ورز دهد و اینور آنور کند، تا بالاخره آماده پهن کردن و پختن شود. نویسنده نیز همین کار را با ایده تازه اش انجام می دهد. باید آنقدر از خودش سوال بپرسد و ایده های ریز را بهم بچسابند و آنقدر جزئیات اضافه کند، تا ایده اش آماده نوشتن شود. 

هرچه خمیر داستان بیشتر ورز داده شده باشد، داستان قوی تری از آن بیرون می آید.

یکی از سوالاتی که خیلی برای ورز دادن این خمیر به دردمان می خورد، «چه می شد اگر...» است. 

کافیست آن را در بخش های مختلف و در هنگام چینش وقایع در کنار هم به زبان بیاورید. اجازه دهید مغزتان سیل ایده هایش را به سمتتان روانه کند. از اینکه تعدادی شان احمقانه و خنده دار اند نترسید. به تک تک آن ها خوش آمد بگویید؛ اما حواستان هم باشد که زیر این سیل غرق نشوید. 

حالا بررسی شان کنید. یکی پس از دیگری. نگاهی به سرتاپایشان بیندازید و به هرکدام به طور خاص و منحصر به فرد بنگرید. 

می بینید که چقدر راحت می شود به ایده های بی شمار دست یافت و آن ها را گلچین کرد. کسی چه می داند؟ شاید در این بین چیزی به ذهنتان خطور کند که مقدمه نوشتن داستانی دیگر باشد. 

 

انجامش دهید: حتی می توانید با آثار منتشر شده نویسندگان دیگر هم تمرین کنید. کتاب موردعلاقه تان را از قفسه بیرون بیاورید. وقایع و اتفاقات داستان را مرور کنید تا به یکی از رخدادهای اصلی برسید. حالا سوال جادویی را بپرسید: «چه می شد اگر...» و اجازه دهید داستان را طور دیگری ببینید.

به عنوان تمرین، آن را در چند صفحه بنویسید. 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت: چی می شد اگه داخل کتاب جزء از کل، مارتین به جای برادرش تبهکار می شد؟ :) 

 

 

 

 

«توتِم» ؟

فیلم تلقین رو دیدین؟ 

اگه دیده باشید و یادتون باشه، داخل فیلم هرکس یه چیزی تحت عنوان «توتِم» داشت. مال هرکس یه شکل و روش استفاده ی خاصی داشت. مثلا توتم شخصیت اصلی به فرفره بود که فقط خودش می تونست ازش استفاده کنه. یا مال یکی دیگه از شخصیت ها، تاس بود. در کل خاصیتشون این بود که نشون می دادن الان دنیای واقعیه یا خواب. 

داخل کتاب «با هردو طرف مغزت بنویس» اثر هنریت کلاوسر، به چیز جالبی برخوردم. نوشته بود: به این باور برسید که قلم توتم شما است.

یه چنین چیزی. 

قطعا خاصیت این توتم کمی متفاوته از خاصیتی که اون فرفره یا تاس داشت. منظورم اینه که برای نشون دادن واقعی یا خیالی بودن دنیای اطراف نیست. برای هر نویسنده ای یه معنایی داره.

مثلا برای من معنایی رو میده که درون گفته پلینی مخفی شده: «هیچ روزی نباید بدون نوشتن سپری شود.» 

توتم من همون قلمیه که وقتی مدتی نمی نویسم زندگیم از ریتم میوفته. به قول یکی از دوستام، مثل یه درخت بی شاخ و برگ میشم. خشکیده و بی بار. این قدرت توتم منه که می تونه توی یه راه باریکه ی تاریک هدایتم کنه. مثل یه چراغ؟ 

به نظرم لازمه تبدیل شدن به یه نویسنده خوب اینه که قلم رو به یه توتم تبدیل کنید و نوشتن روزانه رو امری مقدس در نظر بگیرید. 

 

توتم شما چطوری کار می کنه؟ 

 

 

 

انسان در جستوجوی معنا (03/4/6)

طبق چالشی که خیلی وقت پیش اینجا شروع کردم ، قرار شد بعد از هر کتاب خلاصه ش رو بنویسیم و بعد بریم سراغ کتاب بعدی. 

این خلاصه ایه که من برای این کتاب نوشتم:

تمرین-صفحات صبحگاهی

جولیا کامرون می گوید:

صفحات صبحگاهی عمیق ترین ابزار نویسندگی است که تا به حال ابداع و تجربه کرده ام.

نوشتن صفحات صبحگاهی قاعده خاصی ندارد ، تنها کاری که باید بکنید این است که سحرخیز شوید. صبح که از خواب بیدار می شوید ، فکر انجام کارهای دیگر مثل مرتب کردن تخت ، دم کردن چای ، کشیدن پرده ها و ... را پس بزنید. به هرجا که در آن لحظه احساس راحتی می کنید بروید (حتی می توانید داخل تختتان بمانید و انجامش دهید.) و روی کاغذ ، با قلم شروع به نوشتن کنید.

هرچیزی که به ذهنتان می رسد را روی کاغذ بیاورید. اصلا نگران نامرتبط بودن موضوعات به یکدیگر نباشید ، فقط بنویسید. اجازه ندهید دستتان سست شود و از روی کاغذ سر بخورد ، به نوشتن ادامه دهید. حتی اگر چیزی برای نوشتن به ذهنتان نمی رسد ، درباره همین موضوع بنویسید. افکار سانسور کننده را دور کنید و همه چیز را بنویسید. هنگامی که به سه صفحه رسیدید ، کار تمام است. حالا می توانید کارهای روزمره تان را شروع کنید. 

 

می توانید کاغذهایتان را در یک جعبه یا یک دفتر نگه دارید. شاید هرگز به سراغشان نروید و آن ها را نخوانید اما مطمئن باشید تاثیر شگرفی بر روند نویسندگی تان می گذارند. 

یادتان باشد که حتما بلافاصله پس از بیدار شدن انجامش دهید. نوشتن صفحات صبحگاهی باعث از بین رفتن حواس پرتی می شود.

 

همچنین ، به نوشتن با دو طرف مغز به شما کمک می کند و باعث می شود بتوانید صدای منتقد درونی تان را برای مدتی خاموش کنید. نوشتن این صفحات راهی برای صحبت کردن با ناخودآگاه است که می توانید در اول صبح با آن ارتباط برقرار کنید و ایده های نابش را دریابید. 

به نقل از جولیا کامرون:

صفحات صبحگاهی ، وسیله اصلی شفای خلاقیت است.

وقتی اولین بار صفحات صبحگاهی را می نویسیم ، از تعداد چیزهایی که احساس بدی نسبت به آن ها داریم تعجب می کنیم ، شاید نگران این باشیم که با اعتراف کردن به احساسات منفی مان آن ها تشویق می کنیم اما ابدا چنین نیست. روانشناسان یونگی این را ملاقات با سایه می نامند. وقتی منفی بافی هایمان را بیرون می ریزیم برای امور مثبت جا باز می کنیم.  

 

این تمرین تجربه جالبی بود. مخصوصا اینکه وقتی با چشمای خواب‌آلود شروع به نوشتن می‌کنی ، خیلی زود خواب از سرت می‌پره و مغزت شروع می‌کنه به کار کردن.  

پنهان‌شده در زمان.

یه داستان جدید در راهه.

هنوز ایده خامی داره ، اما میخوام کمی درموردش اینجا بنویسم. 

بعد از داستان دراک ، که تقریبا نابودش کردم ، حالا آقای فرانکلین که فکر کنم بالای 130 سالشه با فروشگاه عجیب و غریبش توی ذهن من جا خوش کرده. فروشگاهی که خیلی مدرن تر از زمانه و هر کسی قادر به دیدنش نیست. داخلش پره از وسایل شعبده بازی و تردستی. طبقه های مخصوصی داره که هرکدوم برای یه چیزی وجود دارند. برای رسوندن معنایی. حتی یه اتاقک مخصوص برای پرش به گذشته.

همونطور که گفتم این فروشگاه همیشه و برای هرکسی قابل دیدن نیست. شاید اگر گذرتون بیفته بهش ، در ظاهر یه کوچه بن بست رو ببینید که خیلی وقته رد پای کسی داخلش نیفتاده ؛ و ته این کوچه یه در زنگ زده رو همراه با تابلوی فرسوده ش ببینید. چندان مشخص نیست ، ولی روی تابلو نوشته : «فروشگاه لبخند. (زندگی جادوی واقعی است ، به دنبالش بگردید!)»

خب اگه بتونید واقعا واردش بشید و مغازه رو از منظر واقعی ش ببینید ، کمی از زمان جدا می شید و جادو رو زیر پوستتون حس می کنید.

 

(ادامه دارد...) 

 

 

تمرین-کلمه نویسی

سلام ، چه خبرا ؟ بعد از مدت ها تصمیم گرفتم یه تمرین نویسندگی انجام بدم. 

هم تمرین جالبیه و مغز رو به فکر کردن وامیداره ، هم سرگرم کننده ست. 

از این قراره که شما یه صفحه ورد ، یا یه صفحه خالی از یه دفتر رو باز میکنید ؛ هر کلمه ای که به ذهنتون می رسه رو بنویسید. اصلا اهمیت نداره که باهم مرتبط باشن یا نه ؛ فقط بنویسید و بین کلمات خط فاصله بذارید. وقتی تعداد کلماتتون به پنج رسید ، بخش جالب کار آغاز میشه.

وقتشه که با این کلمات یه بند یا پاراگراف بنویسید. قانون خاصی نداره ، فقط باید یه متن دو-سه خطی بنویسید که این کلمات داخلش به کار رفته باشه(اگه دوست دارید جالب تر بشه ، میتونید کلمات رو به ترتیب داخل نوشته استفاده کنید). بعد از اون ، برید سراغ پنج کلمه ی بعدی. در طول 30 دقیقه مدام این کار رو تکرار کنید(میتونید به مرور زمانش را بالاتر ببرید). 

به یه روش کوتاه تر دیگه هم می تونید انجامش بدید ؛ اینکه با هر یک کلمه ، یک جمله بنویسید. 

مزیت تمرین اولی اینه که علاوه بر تمرین نوشتن و آزادنویسی ، ممکنه بعد بتونید از بین نوشته هاتون ایده های خوبی پیدا کنید. 

مزیت تمرین دومی اینه که هرچی بیشتر جمله بسازید ، نه تنها توی نوشتن بهتر می شید ، بلکه توی حرف زدن و گفت و گو ها هم بهتر و زیباتر صحبت می کنید. و اینکه بعد از ماه ها شما مجموعه بزرگی از جملات دارید که می تونید یکسری شون رو منتشر کنید یا به اشتراک بذارید. 

اینم بگم که این تمرین ، فقط مخصوص نویسندگی نیست. از اونجایی که همه ما به نوشتن نیاز داریم و در طول روز مجبوریم به دلایل مختلف بنویسیم ، این تمرین می تونه خیلی کمک کننده باشه. 

 

تجربه سرگرم کننده و جالبی بود. گاهی واقعا چیزای عجیب و خنده داری به ذهنم می رسید. به نظرم بهترین فایده ش انداختن ذهن توی زندان فکره. خلاصه که از دستش ندید.

 

تجربه تون از این تمرین رو برام بنویسید.

دفترچه ثبت پیشرفت

سلام ، چه خبر ؟

لطفا قبل از اینکه این پست رو بخونید ، نگاهی هم به دفترچه راهنما بندازید .

 

بیاید درمورد دفترچه ثبت پیشرفت حرف بزنیم؛ داشتن یکی از اینا خالی از لطف نیست. 

اولین کاری که باید بکنید اینه که روی جلد یه دفترچه یا دفتر ، بزرگ بنویسید: «دفترچه ی ثبت پیشرفت» و موضوع مربوط به دفترچه رو مشخص کنید ، مثلا نویسندگی.

این دفترچه جاییه برای ثبت اطلاعات؛ مثل ایده هایی که جرقه ای به ذهنتون می رسند، تجربیاتتون از تمارین مختلف ، ثبت کردن اینکه هر روز چقدر و چندکلمه نوشتید ، خودتون رو کجای کار نوشتن می بینید ، دوست دارید کجا باشید ، اطلاعاتی درمورد داستانی که درحال نوشتنش هستید ، بازخورد دیگران وقتی نوشته تون رو خوندند و خیلی چیزای دیگه. 

یادتون باشه که برای هر چیزی که ثبت می کنید تاریخ بزنید. و اینکه هیچ روش نادرستی برای نوشتن داخل این دفترچه وجود نداره. 

یسری از جملاتم رو از کتاب «با هر دو طرف مغزت بنویس» اثر هنریت کلاوسر کش رفتم ؛ که درواقع محرک اصلی من برای درست کردن یکی از این دفترچه ها همین کتاب بود. 

 

این دو تکنیک ساده، یعنی تندنویسی و دفترچه ی ثبت پیشرفت، همراه هم، طرز نوشتن شما را به شدت دگرگون می کنند. این حرف را از کسی که بیش از یک دهه از هر دو نکنیک استفاده می کند بپذیرید: «هرچه بیشتر از آنها استفاده کنید، بهتر می شوند.»

-هنریت کلاوسر ، با هر دو طرف مغزت بنویس. 

 

درمورد دفترچه ثبت پیشرفت خودتون برام بنویسید. 

شب ؛

شب جاذبه‌ی عمیق و خاص خودش را داشت. وقتی ماه میان آن‌همه تاریکی ، باابهت می‌درخشید ، همه‌چیز را جوری دیگر زنده می‌کرد. 

او عاشق این بود که هرشب روی لبه کشتی بنشیند و درحالی که موج‌های دریا حریصانه خودشان را به جلو می‌کشند ، چشمانش را ببندد و برای ماه ساز بزند. - غرق شدن در موسیقی و شب ، حس دوست‌داشتنی‌ای بود. -